Een pakkende stem en een akoestische gitaartokkel, meer heeft singer-songwriter Piet Vastenavondt niet nodig om je met zijn songs recht in het hart te raken. Tien jaar geleden waren we al diep onder de indruk van zijn debuutalbum “I Am Wilson”, uitgebracht op het Fandango Music label, gevolgd door een schitterende live set tijdens de Fandango Label Night in Het Depot in zijn geboortestad Leuven. De opvolger, “The Power of Almost Nothing”, die hij zoals zijn vorige album onder de naam Pete uitbracht, bevestigde enkel wat we al wisten, we hebben hier met een goudhaantje te maken, maar op zijn nieuwe release, “Call Me An Angel”, geraken we nog dieper onder de indruk van Piet’s talenten. Piet dacht ook dat de tijd was gekomen om afscheid te nemen van Pete, en te kiezen voor een alter ego: vaarwel Pete, maar lang leve Vastenavondt. Met een band van trouwe kompanen als Charly Verbinnen (gitaar), Dirk Lekenne (gitaar, slide gitaar, lapsteel, percussie & soundscapes), Luk de Graaff (bas), Stoy Stoffelen (drums) en Pieter Akkermans (keys), dook hij de Fandango Studio in en wist hij samen met labelbaas Dirk Lekenne negen songs te filteren uit een rijkelijk aanbod van maar liefst dertig overgebleven selecties. Zo zag “Call Me An Angel” het levenslicht, een album dat nog emotioneler en tegelijkertijd dynamischer klinkt dan al zijn vorige. Het knappe artwork voor het album van vriend-muzikant Stijn Vandebril maakt de cirkel rond.

De stem is en blijft één van de mooiste instrumenten op aarde en laat het nu net datgene zijn waarmee Piet, buiten zijn fenomenale fingerpicking en songwriting, hemels mee gezegend is. Zijn stem doet me steeds denken aan één van de mooiste alt-tenors uit de muziekwereld, Jon Anderson van Yes, en als je daar dan nog perfect harmonische backing vocals bijzet, moet je toch wel even slikken. Crosby, Stills, Nash & Young en Fleet Foxes maakten er al furore mee, maar op veel songs van “Call Me An Angel” moet Vastenavondt en co er zeker niet voor onderdoen. We krijgen al een voorproefje van de knap harmonische achtergrondzang in de eerste single en titelnummer “Call Me An Angel”, een aangrijpende Eagles getinte ballade, drijvend op weemoedige pedal steel en vibrerende gitaarnoten,over een man die zichzelf verontschuldigend omschrijft als “Trouble” en iemand van “The Hurting Kind”. Ook de krachtig rockende liefdesverklaring, doorweven met wervelende gitaarsolo’s, “My Love Shines For You”, zet de juiste power bij in zijn refrein met knappe harmonische zang, net als het ontroerende en tegelijkertijd boze “Broken Man”, over afscheid, twijfel, vernedering en verdriet. De absolute topper qua samenzang is echter “We Were Right”, walsend op perfect matchende stemmen en verhalend over het blije weerzien van twee oude geliefden, die elkaar terugvinden na elk hun eigen weg te zijn gegaan.

Piet Vastenavondt schrijft recht uit zijn ziel, refererend naar zelf beleefde of waargenomen emoties en gebeurtenissen, zoals de man die troost en wijsheid vindt in de fles in het dronken op slide slenterende “Kindaman”, of het belang van het blijven praten met elkaar, die waarden zoals liefde en vergevingsgezindheid stimuleren in het groovy, en funky “Down South To The Bay”. Anderzijds is hij evenzeer aangegrepen door de verschrikkelijke gebeurtenissen in de oorlog in Oekraïne, in het verstillend treurende “The Water’s Gone”, of de finale hartenbreker van de plaat, “The Last Time for Us (Hugo’s Lament)”, opgedragen aan de eeuwige, onvoorwaardelijk liefde van het onafscheidelijke muzikale duo Nicole & Hugo.

“Just Let Me Hold You Baby” zingt Vastenavondt emotioneel in de afsluiter en zo nauw gaan we ook “Call Me an Angel” aan ons hart drukken, een prachtige plaat, van een o zo getalenteerde singer-songwriter. Laat dit voorlopig zijn absoluut meesterstukje zijn. Mis zeker de albumvoorstelling niet in het Muzecafé, aanstaande vrijdagavond 03/11 in Heusden-Zolder.

Yvo Zels